Dende idade temperá, os nenos e nenas eran acostumados a traballar no seo das súas familias realizando diferentes tarefas segundo a súa idade e sexo. Lavar a roupa no río, cociñar, ir á fonte, coser e bordar, e outras actividades relacionadas co mantemento do fogar eran propias de mulleres. Os mozos ocupábanse do gando, da labranza, ou da pesca.

Á idade de catorce anos, en Rianxo moitas mozas entraban a traballar nalgunhas das tres fábricas conserveiras da localidade. O traballo na conserveira era moi duro: recoller e amorear as pesadas grellas de cocer ou ben embalar e transportar grandes cantidades de conservas en caixas de madeira. Tras un tempo, pasaban a ocupar un posto no empacado ou nalgunha máquina. A xornada era de luns a sábado e nalgúns dos casos, tamén os domingos. Grazas a que case todo o proceso se facía manualmente, os accidentes graves non eran frecuentes. Moitas destas mulleres durante anos non cotizaron á Seguridade Social e tampouco tiñan dereito a vacacións.

Outras mozas aprenderon o oficio de costureira, e por aqueles anos aparece tamén a máquina de calcetar, do uso da cal algunhas mulleres fan o seu oficio.

Os mozos que non traballaban no mar ou na labranza aprendían un oficio, polo xeral carpinteiro ou albanel. Algúns empezaron á idade de doce anos. A xornada era de sol a sol e polo tanto moi intensa nos longos días do verán. Traballaban sen seguro laboral e cobraban sete pesetas ao día--dabondo para mercar un par de alpargatas que se gastaban no día!

Os mozos e as mozas entregaban integramente o seu salario nas súas casas. Os pais eran os únicos administradores dos ingresos dos fillos e das fillas ata que casaban ou iniciaban unha vida independente.

O concepto de familia facíase extensivo a aquelas persoas coas que existía algún tipo de cosanguineidade. Con esta visión, a “familia” transcendía o ámbito doméstico.

Os núcleos familiares que cohabitaban eran máis numerosos ca na actualidade e era frecuente que nunha mesma vivenda convivisen máis dun matrimonio cos seus respectivos fillos. Esta circunstancia viña dada principalmente por factores económicos. A emigración e a comparativa bonanza económica que se vivía a medida que avanzaba a década foi mudando esta realidade e permitiu ás novas parellas iniciar unha vida independente.

En cada unidade familiar había unha xerarquía natural á hora de organizar, dispor, opinar e obedecer sendo polo xeral os homes segundo a idade, os encargados da toma de decisións. Os homes eran tamén, polo xeral, o principais proveedores dos ingresos en metálico aínda que as mulleres, desde sempre xeneradoras de renda co seu traballo no campo, na ribeira e no fogar, comenzan agora a incorporarse ao mundo laboral contribuíndo en maior medida a mellorar a economía familiar. A figura dos vellos tiña unha grande importancia facéndoos merecedores dun respeito e consideración especial.

A natalidade era moito máis alta que na actualidade e as mulleres tiñan os seus primeiros fillos en idades máis temperás. A descendencia media, neses anos anteriores ao control da natalidade, situábase entre os catro ou cinco fillos por matrimonio sen contabilizar os embarazos malogrados.

A familia na década dos anos sesenta era aínda o principal núcleo educacional da sociedade. Por medio do apego, transmitíronse no fogar, os costumes, tradicións, crenzas, a moral, oficios, e destrezas da nosa cultura popular.

A década dos sesenta marcou o comezo do fin dun estilo de vida ancestral na nosa rexión. Foi neses anos cando empezaron a construírse masivamente casas de bloques de cemento e de ladrillo e se abandonaron as tradicionais casas de pedra e madeira nas que os animais ocupaban os sotos ou plantas baixas e facían as veces de calefacción.

A luz eléctrica universalizouse nos fogares e pouco a pouco tamén foi chegando a auga corrente ás casas cando os veciños se asociaron para canalizala desde as fontes dos montes ou desde os ríos.

As traídas de auga implicaron cambios na vida cotiá, especialmente na das mulleres, que quedaron liberadas de ir á fonte coa tradicional sella á cabeza. As lavadoras aínda tardaron algo máis en entrar nos fogares debido á desconfianza das mulleres que non acreditaban que esas máquinas puidesen deixar a roupa limpa sen rompela, así que os lavadoiros públicos estaban totalmente en activo.

A hixiene facilitouse coa chegada da auga corrente e a construción de cuartos de baño cara o final da década e, deste xeito, foi quedando obsoleto o costume de lavarse nunha bañeira de cinc ou no río, pero aínda así o baño era un ritual de frecuencia semanal.

As cociñas económicas de leña e mais as de butano foron substituíndo ás lareiras e aos tradicionais fornos de pedra onde se cocía o pan. Os mobles de madeira maciza, de castiñeiro ou de cerdeira, foron cambiados por outros máis modernos de formica e metal cromado. E os colchóns de lá de ovella foron desprazados pouco a pouco por outros de espuma sintética.

O ensino que recibiron os rianxeiros e rianxeiras nos anos sesenta, enmarcábase nun sistema educativo que recollía a ideoloxía nacional-catolicista do réxime de Franco.

O ensino caracterizábase principalmente por ter un marcado carácter confesional e patriótico con abundancia de símbolos relixiosos nas aulas, rezos, celebracións, presenza da bandeira española, símbolos falanxistas e retratos de Franco. De acordo co ideario franquista de unificación lingüística de todo o estado, nas escolas incidíase obsesivamente na utilización do castelán e castigábase o emprego do galego. Ademais disto, o alumnado era segregado por sexos e as rapazas tiñan como materias Labores del Hogar e Economía Doméstica, onde aprendían actividades que se consideraban específicas do sexo feminino.

O ensino primario abarcaba dende os seis ata os doce anos. As clases eran de luns a venres de mañá e tarde e os sábados só polas mañás. A aprendizaxe era memorística, e non saber a lección podía ser castigado fisicamente (todo mestre tiña a súa vara) ou sancionado con fregar o chan da escola ao acabar as clases. Cando se impartía, a Educación Física tiña bastante de instrución atlético-militar con actividades que desenvolvían pola vila adiante, xa que non había pavillóns de deportes nin ximnasios.

O alumnado que remataba a Educación Primaria non tiña a opción de facer o Bacharelato en Rianxo polo que, para obter o título, debían examinarse por libre ou cursar estudos fóra da vila, normalmente en Santiago, despois de ter superado as probas de ingreso que preparaban en escolas privadas. As clases máis famosas foron as impartidas no Montegrande (Asados) por Don José Bandín, quen preparou a practicamente todos os rianxeiros que accederon a estudios medios e superiores nas décadas dos 50, 60 e comezo dos 70, ata a apertura dos institutos públicos de Padrón e de Ribeira.

As horas de luz determinaban o horario de traballo e de descanso. No inverno, cando as noites eran máis longas, nalgúns fogares xogábase ás cartas, noutros simplemente se estaba “aos contos” ou se escoitaba a radio e tamén había casas onde se rezaba o rosario.

Como non había deberes, ao vir da escola os rapaces tiñan tempo dabondo para axudar na casa e no campo e para xogar ata a noite polas rúas e prazas da vila ou polas eiras e corredoiras.

Os domingos e festivos, a xente xuntábase á porta das casas ou nos currais para falar, xogar á lotería ou ás cartas e ver pasar a mocidade para as festas ou para "o baile". Este celebrábase en salóns nos que tocaba unha orquestra desde a noitiña ata as doce ou, como moi tarde, a unha da madrugada. Tamén nos domingos, se tiñan cartos, os mozos e mozas ían ao cinema antes do baile.

No verán os salóns sacaban a pista ao exterior e abondaban as romarías e as festas ao aire libre, celebradas en todas as parroquias do concello e arredores en honra a distintos santos.

Só cara o final da década algunhas familias puideron permitirse comprar o seu primeiro televisor. Nas súas casas xuntábanse os domingos os veciños e amigos que aínda non tiñan aparello propio para ver os únicos dous canais de tv que emitían no territorio español (o segundo canal apareceu en 1966).

Exceptuando o equipo de balonmán feminino que a Sección Feminina mantiña na vila, o deporte reglado era case sinónimo de fútbol e exclusivamente unha actividade masculina.

Os sesenta son anos anteriores á xeneralización do prêt-a-porter, polo que a roupa era confeccionada a medida e de maneira artesanal por costureiras e xastres locais. Isto, unido a que os tecidos eran caros para o nivel de vida, explica que non se estrease unha peza nova tan decotío como nos nosos días e tamén que remendar a roupa fose unha práctica corrente.

A comercialización de novos tecidos con fibras sintéticas como o Tergal ou o Nylon supuxeron unha revolución, xa que eran materiais que non se engurraban, nin encollían nin destinxían. As novas medias de “espuma”, nas que non corrían os puntos, desprazaron ás de “cristal”.

Coa chegada da máquina de calcetar popularizáronse a prendas de punto de encargo, pero moitas mulleres seguían a calcetar á man na casa para toda a familia.

En canto aos estilos, convivían a vestimenta máis tradicional da xente máis vella (saias longas, pano á cabeza, e boina no caso dos homes) coa última moda chegada de Europa e dos Estados Unidos, especialmente na segunda metade da década.

As mozas vestían minisaias, vestidos con cortes trapecio ou talle baixo con frunce, saias plisadas, colos desbocados estilo Jacqueline Kennedy, conxuntos de punto tipo rebeca, traxes chaqueta en cores pastel, abrigos de verán,…) que se complementaban con panos e gafas de sol imitando a moda das revistas.

Os mozos vestían chaquetas de cheviot, abrigos curtos, camisetas tipo polo (nikes) e para ir á misa ou a unha celebración, traxe, camisa e garabata. Na igrexa as mulleres levaban velo e non se permitía a manga curta.

Os días de diario aínda se usaban os tradicionais zocos de madeira, pero xa había quen tiña botas de goma. Para traballar no campo as mulleres levaban sombreiro de palla.

O costume do loito estaba totalmente en vigor, cun mínimo de tres anos vestindo de negro e pano á cabeza no caso das mozas por un pai ou unha nai, un ou dous anos polos avós. Os rapaces e rapazas máis novas levaban “alivio” (grises e cadros de vichy branco e negro).

En canto á moda de baño, os bikinis aínda non chegaran ás praias de Rianxo. Igualmente destacable é o feito de que o pantalón era unha prenda exclusivamente masculina naquela altura.

As celebracións máis comúns eran as que se asociaban á honra a un santo ou a unha virxe. Xa daquela, a de máis sona en Rianxo era a Festa da Guadalupe. Como agora, celebrábase en setembro, o domingo que correspondese entre o día 9 e o 15 do mes. No sábado viñan os romeiros, que pasaban a noite na proximidade da capela esperando a que se fixese de día para oír misa e participar na tradicional procesión. A festa duraba ata o martes e xuntaba a moita xente da contorna. As diferentes atraccións, como as tómbolas e os xogos de tiro ao prato, eran moi populares entre a xente nova. Á noite amenizaba a festa unha orquestra e unha banda de música.

Tamén se celebraban moitas romarías populares, como as de San Pedro e San Ramón. A xente levaba o xantar e comía de campo despois da misa. Logo, pola tarde, había grupos de gaiteiros amenizando a festa. Un dos máis coñecidos da zona eran Os Rosales de Rianxo.

Outras celebracións relixiosas eran os casamentos. Os bautizos na época non se celebraban e as comuñóns raramente levaban festa asociada, pero as vodas eran grandes acontecementos. Aínda había quen as celebraba na casa, pero nos 60 popularizouse convidar a un xantar nun restaurante, iso si, con menús máis discretos cós de hoxe onde algún tipo de marisco só empezou a estar presente timidamente cara o final da década. Fose onde fose a celebración, sempre se cantaba moito nunha voda.

A matanza do porco era a festa non relixiosa máis importante e unha das máis alegres do ano, pois atraía ás casas grande número de familiares e amigos, que se xuntaban para comer un guiso coas vísceras e a partes do porco que non conviña ou que era imposible salgar. O día da matanza tamén se comían filloas feitas a base do sangue fresco do animal.

O Entroido era unha ocasión para comer as filloas e para facer roldas polas vilas e as aldeas disfrazado de choqueiro e divertirse asustando aos demais sen ser recoñecido. Outro tipo de disfraces menos tradicionais eran raros. Con todo, a mocidade, especialmente as mulleres novas empezaron a disfrazarse de mariachi, mariñeiriño, bailarina…

Na década dos anos sesenta, as vías e os medios de comunicación terrestres eran escasos e pouco ou nada tiñan que ver cos que coñecemos e usamos na actualidade. Moitas das estradas polas que transitamos hoxe en día non existían ou tiñan outro trazado e os automóbiles eran unha excepción nas casas, sendo comunmente as bicicletas e motocicletas marca Guzzi, Montesa, Lube, Lambretta e a Vespa as protagonistas dos viais. Con todo, o máis habitual era ir a pé polas corredoiras e os camiños, substituídos hoxe en día por novas estradas. En Rianxo, nas pistas e estradas sen asfaltar botábase cuncha de mexillón para evitar a lama e os baches, o cal lle confería un olor característico ao lugar.

A afluencia a mercados, feiras e romarías dá lugar á figura do “Coche de Liña”, autobús de transporte público que conectaba Rianxo con Padrón, Santiago e outras vilas da contorna. A empresa Flora da parroquia de Asados e Muíños de Taragoña, serán as compañías locais encargadas dos traslados.

En Rianxo, os barcos a máis de valer para o comercio de mercadorías, tamén servía para o levar xente. Tres embarcacións comunicaban Rianxo con outras vilas mariñeiras:

• Vilagarcía: “Motora dos Cambeses”, a diario pola mañá e tarde agás os domingos.

• Taragoña e O Bodión: tamén conectados os martes con Rianxo para ir ao mercado a Vilagarcía.

• Vigo: “O Cardona”, embarcación que facía esta ruta dúas veces ao mes.

Menos frecuente pero tamén representativo daqueles anos, era trasladarse en tren. As estacións de Padrón e a de Catoira, servían como conexión entre Rianxo e vilas como Santiago, A Coruña ou Pontevedra e Vigo respectivamente.

O teléfono non estaba presente nos fogares neses anos. Había unha centraliña na vila onde se podía facer e recibir chamadas. As comunicacións urxentes facíanse por telégrafo e as cartas e tarxetas postais eran a maneira máis habitual de comunicarse cos familiares que estaban na emigración e cos mozos que facían o servizo militar.

Arredor dos quince ou dezaseis anos no caso das mozas, e algo máis tarde os mozos, era habitual que se iniciasen nos primeiros amoríos. Era nas festas e nos bailes onde se formaban a maior parte das parellas e non era raro que unha relación de vecindade mudara a noivado e rematara en casamento.

O habitual era que eles tomasen a iniciativa deixándose ver nos lugares públicos que a moza frecuentaba como o lavadoiro, a fonte, á saída da misa ou cando ían traballar ás leiras. Nas festas o mozo invitaba a bailar á rapaza e posteriormente preguntaba si quería pasar o resto da verbena con él.

As mozas coidábanse de seren discretas, principalmente cando o pretendente non era da contorna. Nos inicios, a parella relacionábase abeirada por un grupo de amizades que asegurase que os límites non se sobrepasasen. Os paseos pola vila ou ir ao cinema ou ao baile no domingo, xunto coas estipuladas visitas ás mozas na porta da casa familiar os martes, xoves e sábados, eran as ocacións nas que as parellas podían verse. Os gastos ocasionados nestes encontros eran asumidos polo pretendente, que deste xeito facía ver que él era un bo partido.

Unha vez que as familias aprobaban a relación, na maior parte dos casos pouco tempo transcorría ata o momento do casamento, que nalgunhas ocasións se precipitaba a causa dun embarazo. As relacións prematrimoniais non eran socialmente aceptadas e por esa razón unha moza que tiña un fillo de solteira rara vez casaba despois con outro home.